Safari ya peke yake nchini Nepal: Hifadhi ya Kitaifa ya Everest

2024 Mwandishi: Cyrus Reynolds | [email protected]. Mwisho uliobadilishwa: 2024-02-09 07:39

"Om mani padme hum."

Nilisikia mantra ya Kisanskrit mara nyingi nilipokuwa nikitembea peke yangu nchini Nepal, lakini wakati huu ilikuwa tamu kuliko hapo awali. Nilitazama juu kutoka kwenye chakula cha mchana cha jibini uchi kwenye uso wenye mashavu mekundu ya Sherpa. Alikuwa ni mtu pekee aliyekutana naye tangu kuchomoza kwa jua. Kwa tabasamu la fadhili, alinisihi nifuate dhoruba ya theluji. Muda wake ulikuwa mzuri: nilikuwa nimechoka na nimepotea.

Sina uhakika ni nini kilichofanya kugandishwa, kuchoka na kukosa pumzi kuwe na sauti ya mwaliko nilipokuwa nimeketi kwenye ufuo maridadi wa Thailand wiki mbili zilizopita. Lakini kama John Muir alivyosema, milima ilikuwa ikiita, na nilihisi lazima niende. Katika wakati wa wazimu, nilinyakua ndege hadi Kathmandu na nikaanza mojawapo ya matukio makubwa zaidi maishani mwangu: siku 19 za kusafiri peke yangu katika Mbuga ya Kitaifa ya Sagarmatha (Everest).

Kathmandu alikuwa na shughuli nyingi. Nilitumia siku chache kutafuta zana za kujivinjari katika maduka yenye mwanga hafifu. Kisha, nilichukua ramani ya mandhari-kama vile nilivyojifunza kusoma jeshini. Everest Base Camp ni mahali maarufu katika majira ya kuchipua, kwa hiyo nilipanga kuzunguka mbuga ya kitaifa mwendo wa saa. Kuanza safari yangu ya peke yangu kwenye upande tulivu zaidi, wa magharibi wa bustani kutasaidia kuepuka vijia vilivyo na watu wengi zaidi.

Nilijua kuwa kutembea peke yangu katika Himalaya kungekuwa tukio tofauti kabisa. Upweke katika maeneo haya ya kale ungekuwa baraka, na ningeweza kuchagua mwendo wangu. Nilipanga kubeba vitu vyangu mwenyewe, ambavyo vilifanya kazi kwa karibu pauni 30 za gia na maji. Waelekezi na wapagazi hutegemea utalii ili kupata mapato, kwa hivyo baada ya safari, nilitoa vifaa vyote na pesa zilizosalia moja kwa moja kwa familia zilizokuwa njiani.

Usalama ulikuwa jambo la dhahiri. Nilitafuta ushauri kutoka kwa waelekezi wa hali ya hewa waliokutana katika baa za Thamel zilizojaa moshi. Walikuwa wahusika wa kufurahisha, wakivuma kwa hadithi na maisha. Wengine walikosa vidole vilivyopotea kwa baridi. Nilidhihaki waliponiambia jinsi Snickers walivyotamaniwa katika maeneo ya miinuko, lakini walikuwa sahihi: kunyata tu peremende iliyogandishwa kunaweza kuamsha ari baada ya siku mbaya kwenye uchaguzi.

Kuingia Himalaya

Safari ya ndege hadi Lukla ni sehemu sawa ya kusisimua na kuogofya, na msisimko unaanza katika uwanja wa ndege wa Kathmandu. Kwa kilo 10 pekee (pauni 22) za posho ya mizigo kwa kila abiria, kiwango cha zamani wakati wa kuingia kilichunguzwa. Uzito unaeleweka kuwa wasiwasi wakati wa kuruka kupitia hewa nyembamba katika ndege ndogo ya turboprop. Abiria waliochangamka walizungumza katika lugha nyingi; tukio lilikuwa juu yetu.

Unaposafiri kwa ndege hadi Lukla, keti upande wa kushoto ili upate mandhari bora zaidi iliyofunikwa na theluji-ikizingatiwa kuwa unaweza kuondoa macho yako kwenye onyesho kwenye chumba cha marubani wazi. Kwa muda wa safari ya ndege ya dakika 45, tulipishana kati ya kushtua milima na kumwangalia rubani, ambaye alikuwa akisukuma viunzi vilivyosongamana kwa hasira na kuweka upya vivunja vimulimuli. Safari itafikia takriban $5 kwa dakikahewani, lakini ninahisi nimepata zaidi ya thamani ya pesa yangu.

Tenzing-Hillary Airport (LUA) mjini Lukla inajulikana kama "uwanja wa ndege hatari zaidi duniani." Ukanda mfupi wa kutua una mteremko wa digrii 11 na unaishia kwenye ukuta wa mawe. Ikiwa upepo unabadilika wakati wa mbinu, kama inavyowezekana kufanya katika milima, hakuna wakati wa kuvuta kwa jaribio la pili. Ili kushikilia kutua, marubani wanaoongozwa sawa wanapaswa kuruka kwenye mlima. Granite ya kijivu hujaza mwonekano kupitia madirisha ya mbele hadi (kwa matumaini) ubadilishe ndege muda mfupi baadaye kwa miguu inayoyumba. Kabla ya kuondoka, niliwashukuru marubani wetu wenye ujuzi. Walionekana kuwa na furaha kurudi kwenye terra firma kama kila mtu mwingine.

Ingawa safari ya ndege ni ya kusikitisha, utagundua hivi karibuni kuwa ni ibada sahihi ya kufikia Himalaya. Niliona amani mara moja kwenye njia. Nyimbo ya Kathmandu ya kupiga honi inabadilishwa na sauti za upepo na kengele tu kwenye treni za yak.

Nepal hufurahia unyevu wa chini mwezi wa Aprili, na kuifanya anga kuwa na mwangaza na uwazi kupita kiasi. Nilihisi kana kwamba naweza kuona mbali sana katika kila upande, na nilichokiona kilikuwa cha juu sana. Mandhari ya mlima ni karibu sana kusindika. Ubongo unajitahidi kuendelea. Hakuna barabara, waya, ishara, au ua unaoharibu ukuu kwa upande wowote. Makundi tu, rundo la mawe la urafiki, ndilo lililokuwapo kunikumbusha kuwa sikuwa peke yangu. Walinionyesha njia kimya kimya asubuhi nyingi zenye baridi kali.

Siku ya pili ya kutembea, nilifika Namche Bazaar. Namche ni kitovu na kituo cha mwisho cha vitu muhimu vya dakika ya mwisho kama vile cramponsna pizza. Pia ni fursa ya mwisho ya kutumia ATM. Maduka ya mikate hutoa chipsi tamu na filamu za hali halisi wakati wa jioni. Mazingira ni ya kijamii na ya kusisimua. Wasafiri wapya waliowasili wanafurahia kuelekea juu zaidi. Wasafiri waliochoka wakishuka wanafurahi maradufu kufurahia vyakula vipya na oksijeni nyingi. Ingawa Namche Bazaar iko futi 11, 286, iko chini kwa viwango vya Himalaya.

Ili kuzoea upesi, nilitumia siku zangu tatu huko Namche Bazaar kwa busara kwa kushikilia msemo wa mlima "panda juu, lala chini." Matembezi ya kikanda yalitoa mazoezi ya kushtua moyo yaliyotuzwa kwa maoni ya kipekee. Kabla ya kuondoka, nililipa ili kuoga maji baridi, mwisho wangu kwa siku 16, na nikanunua baa ya ziada ya Snickers endapo tu.

Hakuna barabara katika Hifadhi ya Kitaifa ya Everest. Kila kitu kinapaswa kubebwa kwa uchungu na wapagazi na yaks. Treni za yak zilizojaa sana hunguruma kando ya njia. Nilishauriwa kutowahi kushiriki nao kivuko cha daraja, na kila mara nijisalimishe kando ya njia iliyo mbali zaidi na ukingo. Ushauri ulikuwa pale pale. Baadaye, nilikanyagwa wanyama kadhaa waliposhtushwa na helikopta iliyokuwa ikipita chini chini. Wanyama hao waliojawa na hofu walinikanyaga vizuri na kunivunja kidole cha mguu, lakini kama ningekuwa kwenye ukingo wa njia, wangenisukuma zaidi.

Vijito vya barafu na maporomoko madogo ya maji kwa kawaida yalinipatia maji yangu ya kunywa. Ilikuwa wazi, lakini siku zote nilitibu maji kwanza. Hadi utakaposimama juu, ambayo kwa kweli ni chaguo katika Hifadhi ya Kitaifa ya Everest, unapaswa kudhani kuwa makazi ni ya juu zaidi na kutuma uchafuzi wa mazingira chini ya mkondo. Ialikuwa akinywa zaidi ya galoni mbili za maji kwa siku ili kukabiliana na upungufu wa maji mwilini kutokana na hewa kavu na ongezeko la mwinuko.

Jioni, nilisongamana na wasafiri wengine kuzunguka jiko la kuchoma samadi kwenye loji za chai. Mazungumzo yakawa fujo ya nambari. Mwinuko unakaa mbele ya akili ya kila mtu kwa sababu nzuri: Inaweza kuwa muuaji ikiwa utaharibu hesabu. Hata mambo yakienda sawa, kuwa na oksijeni kidogo kunafanya mambo ya ajabu kwa mwili. Unabadilika jinsi kapilari mpya zinavyokuzwa ili kugeuza damu. Katika safari ya wiki moja, utapata ladha. Lakini kulingana na daktari aliyejitolea, kukawia kwa muda mrefu husababisha mambo "kuwa ya ajabu." Alikuwa sahihi.

Usingizi hauji kwa urahisi hata umechoka jinsi gani, na ndoto ni kanivali za psychedelic. Mwili hutengeneza seli nyekundu zaidi za damu ili kubeba oksijeni. Ili kufanya nafasi, vinywaji vingine vinaondolewa. Kwenda kwenye choo mara 10 kwa usiku wowote sio kawaida. Kwa bahati mbaya, vyoo hivyo mara nyingi sana hupatikana katika ncha za barabara za ukumbi zenye baridi katika nyumba za kulala wageni. Wabaya zaidi wako nje kwenye nyumba zenye theluji, lakini angalau unaweza kuona nyota.

Vyumba vya kulala wageni visivyo na maboksi kando ya barabara vinahisi kama kupiga kambi ndani ya nyumba. Kabla ya kugeuka karibu 7 p.m. kila usiku, nilimimina maji yanayochemka kwenye chupa zangu ili nitumie kama vyombo vya joto kitandani. Kila asubuhi walikuwa wameganda chini ya blanketi zito. Usiku mwingi ulitumiwa kutafakari kuhusu kuchomwa na jua na vinywaji vya nazi katika usawa wa bahari. Wakati huo huo, mawingu ya pumzi iliyoganda yalikusanyika juu ya kitanda kama mifumo ya hali ya hewa.

Kuvuka Cho La Pass

Nilijua pasi ya Cho La itakuwa ngumu, na haikukatisha tamaa. Vidokezo vya uchangamfu kwenye ramani yangu vilinijaza hofu kwa muda mrefu sana: “kuvuka kwa barafu kugumu,” “hatari ya mawe kuanguka,” na “mapango yanayobadilika-badilika.” Mbio za wima juu ya barafu iliyolegea na isiyo imara ilisimama kwa dharau kwa futi 17, 782, na kuziba njia ya kuelekea Everest Base Camp. Cho La ni sehemu ndogo inayounganisha upande wa magharibi wa mbuga ya kitaifa na njia maarufu kuelekea Everest. Ikiwa sikuweza kuivuka, ningelazimika kutumia wiki moja kurudi nyuma. Mafanikio ya mwinuko uliyochuma kwa bidii yatapotezwa.

Nilianza saa 4 asubuhi kwa taa, lakini Cho La ilikuwa ya hasira kuliko kawaida. Njia ilifunikwa na theluji kutoka kwa dhoruba ya msimu wa baridi ambayo ilikuwa imenikamata siku iliyopita. Miamba iliyofunikwa na barafu iliteleza na kuporomoka nilipopanda kwenda juu peke yangu. Theluji ilinifuta kutoka kwa slaidi zisizoonekana hapo juu. Hakuna vikundi vilivyojaribu kuvuka siku hiyo kutokana na masharti. Nilitafuta nyufa mpya zilizofichwa kwa nguzo zangu za kukwea. Nilihisi kufunuliwa na peke yangu. Ni mambo machache yanayosumbua kama kutazama mawe yenye ukubwa wa magari yakienda kwa hiari yao wenyewe. Nilifaulu kuvuka, kisha nikaanguka ili kuchukua pumziko huku theluji ikikusanya ndevu zangu. Sikuwa na uhakika ningeweza kuendelea-hapo ndipo Sherpa pekee alipofika kwa kutarajia, akiimba mantra yake.

Nilitumia usiku mbili murua nikipata ahueni huko Dzongla kabla ya kusonga mbele hadi Gorak Shep, kituo cha mwisho kabla ya Base Camp. Nilikula baa yangu ya mwisho ya Snickers polepole na kwa heshima. Baada ya hali mbili za kuishi wakati wa msimu wa baridi katika wiki moja, nilikuwa na mpyashukrani kwa kufurahia sasa. Ili kuwa mkweli, nilihisi hai zaidi kuliko hapo awali. Changamoto katika Milima ya Himalaya ni ngumu, lakini thawabu ni kubwa zaidi.

Ninawasili Everest Base Camp

Cha kushangaza, Mount Everest haionekani kutoka Everest Base Camp. Nilianza kupanda hadi Kala Patthar, “kilima” kilicho karibu na gizani ili kupata mwonekano bora wa Mama Mtakatifu mwenyewe. Nikiwa na urefu wa futi 18, 500 (mita 5, 639), nilipendezwa na mawio ya jua na mwonekano wa kuvutia wa kilele cha ulimwengu huu. Bendera za maombi zilipigwa sana katika upepo uliokuwa ukivuma huku nikihema kwa pumzi. Viwango vya oksijeni kwenye Kala Patthar ni karibu asilimia 50 tu ya vile vilivyo kwenye usawa wa bahari. Kwa wasafiri wengi, huu ulikuwa mwinuko wa juu zaidi ambao ningepitia katika Milima ya Himalaya. Nilijaribu kufikiria kile ambacho wapandaji lazima wahisi wakiwa na asilimia 33 pekee ya oksijeni walipofika kilele cha Everest mbele yangu.

Siku iliyofuata, licha ya kutokuwa na uhakika wa hali ya hewa, nilitembea mwendo wa saa tatu hadi Everest Base Camp. Nilihisi kichefuchefu na kichefuchefu. Baada ya maisha ya kutazama filamu kuhusu Mlima Everest, ndoto ya utotoni ilitimia. Nilipofika machozi ya furaha yalijaribu kuniganda.

Helikopta zilinguruma huku vifaa vikiletwa. Msimu wa kupanda upandaji unapokaribia kuanza, angahewa ilikuwa ikivuma na kuchafuka. Nilikutana na timu za kamera kutoka BBC na National Geographic. Niligusa kwa heshima Khumbu Icefall, mwanzo wa njia ya kwenda Everest na moja ya sehemu hatari zaidi. Ili kwenda zaidi ya mahali niliposimama kunahitaji kibali cha kupanda $11,000.

Kama mara nyingi sana wakati wa safari yangu, nilihisi shinikizo la bayometriki linashuka. Masikio yangu yaliruka huku hali mbaya ya hewa ikiingia haraka. Ilinibidi niondoke kwenye Kambi ya Msingi mapema kuliko nilivyotaka, lakini njia mbadala ningeomba nikae katika hema la mgeni! Nilirudi kwa Gorak Shep kwa haraka. Lakini theluji ilipovuma kando na miamba iliyovunjika ikiniteleza, nilikuwa na tabasamu usoni mwangu. Kwa namna fulani, nilijua kila kitu kitakuwa sawa. Haijalishi ni matukio gani yaliyosalia ya maisha yangu, muda nilioutumia katika kilele cha dunia utakuwa wangu milele.

Niliimba " om mani padme hum " kwenye mteremko.